Het eerste wat opvalt aan deze cd is de prachtige hoes met daarop in pasteltinten een schildering van enkele surfers, het speelt zich hoogst waarschijnlijk af in de jaren ’30 gezien het (propeller) watervliegtuig in de lucht en de houten surfboards. De muziek heeft daarentegen niets van doen met die van Dick Dale of The Beachboys, geen surfmuziek maar pure jazz. Het trio volgt een grillig pad, ze balanceren tussen serene kamerjazz en rockachtige nummers met funky grooves. Dat zou de sleutel kunnen zijn die leidt naar hun naam “Longboard”.

Alban Darche speelt saxofoon, klarinet en piano, hij is ook bekend door zijn werk met Sacre du Tympan, Thomas de Pouquery, JASS en hij is eigenaar van het Yolk label. Matthieu Donarier is ook te horen op sax en klarinet, hij werkte met Le Gros Cube, Caratini Jazz Ensemble, Jon Irabagon en Marc Ducret. Meivelyan Jacquot is drummer en gitarist en hij is de man van de elektronische effecten. Hij is vooral bekend door zijn film- en theater bezigheden.

In het openingsnummer “Roadmap” is er al gelijk sprake van elektronica als het stereobeeld zich regelmatig verplaatst terwijl de saxofoons zich als slangen om elkaar heen kronkelen. “Freeride”, de titel zegt het al, beweegt zich meer in de richting van free jazz met toefje elektronica. “Boite à Musique” is een fraai gestileerd muziekstuk dat perfect weergeeft tot welke klankbeelden dit trio in staat is. Ook in “Embrace the Grace” gaat het primair om rust en contemplatie die de zachte gitaarklanken en de zoemende saxen teweeg brengen. In “Beauty and Sadness II” is er sprake van uitgesproken rock elementen middels de el. gitaar o.a. “Cairo Hipsters” laat weer een spannend samenspel horen van de twee saxen.

Een lichtvoetig duet van de klarinetten bepaalt de sfeer in “5 et Chine”. Zo is er een voortdurend wisselend muzikaal landschap dat aan de luisteraar voorbij trekt, in “Misfit” zijn er in de voortdurend herhaalde saxofoontonen zelfs sporen te horen van minimal music. Ik weet niet of het nummer “Gymnophobie”een verwijzing behelst naar het bekende Gymnopédie van Eric Satie, bekend o.a. door de uitvoering van Blood, Sweat & Tears, van enige gelijkenis is geen sprake, de sfeer is alleszins klassiek. Alle nummers zijn geschreven door de leden van het trio met uitzondering van “Freeride”dat een gezamenlijk werkstuk is. Een heel afwisselend en daardoor een spannend en nimmer vervelend album.

Jan van Leersum.